Saturday, December 13, 2014

Cando non se pode explicar

Ás veces penso no meu fillo, en como será o intre mesmo no que me pregunte pola morte. Non sei se me escollerá a min para iso, porque non sempre os proxenitores son a opción escollida para as preguntas importantes. A primeira vez que a morte me importou de verdade, que me doeu de verdade, foi cando finou o meu mellor amigo. Logo tiven moitos amigos, pero el (e Tamara, que sigue viva e por moitos anos, olliño!!) era o mellor (si, tiña un mellor amigo e unha mellor amiga, sempre tiven sorte con iso).
Logo de Oscar, que me tivo chorando un día enteiro no cuarto de Lele, con el, Germán e Juan aguantándome os tres como campións, viñeron outros amigos que logo marcharon. Lembrarei sempre a Popi e a Franki, que pode que non fose unha amizade de tanto tempo coma con Óscar, pero se cadra foi máis intensa. Logo, cando estaba rematando 4º de alemán na escola de idiomas, entérome de que morreu o meu compi desde 1º a 3º, Antonio, un crack que me fixo disfrutar da escola como nunca fixera, que me ensinou a apreciar as pequenas cousas da vida, que me fixo ver as cousas doutro xeito, dando importancia só ás cousas que de verdade valen a pena. Despois, hai case oito anos, finou o pai do meu fillo. Botou mes e medio agonizando, nunha cama de hospital, un horror que máis que doerme encarraxábame, porque non podía -e de feito, non puiden- facer nada.
Superado o de Marcos (niso tivo moito que ver Fran, o home a quen amo, que me ama e me soporta), chegoume desde Valencia a mala nova da morte de Miguel, o pequeno de dous irmáns, o home dunha amiga que quero coma unha irmá; hai uns días souben do pasamento do seu irmán, Suso, outra persoa das que non só deixan pegada, senón que fan que o mundo sexa un pouquiño máis gris coa súa falla, porque el só conseguía mellorar os meus días cando estaba con el. Guapo, serio, legal, de palabra... Así era Suso, o home que calquera muller querería para casar, e non me entrou a vea machista. É que vos aseguro que sería o compañeiro perfecto (ai, o que perdeu o mundo).
Josu foi outro que nos deixou neste mes de Novembro pasado. Falara con el unha hora antes da súa morte. Polo carallo do whatsapp, que non lle collía o xeito e quería que llo volvese a explicar (o día anterior xa estivera con el por ese tema), e de paso dixérame que me invitaba a un café. Eu non puiden agardar máis tempo e alá foi, para o outro barrio sen me despedir. Sempre me quedará a dúbida de que pasaría se eu agardase por el, se morrería igual... Por aquilo de chamar a unha ambulancia a tempo, digo...
E hoxe, cando xa pensaba que peor non podía rematar o ano, cóntanme que unha amiga está moi mal, en coma. E eu non podo soltar o móbil -téñoo aquí pegadiño a min- a ver se mirando para el me chegan antes boas novas, porque teñen que ser boas novas, porque non entendo como unha muller nova pode estar así, porque non o merece, porque habendo tanta mala xente no mundo non pode ser que lle toque á miña amiga estar así, porque é con quen máis e mellores momentos pasei nestes últimos meses, porque non podo deixar de pensar nas chorradas que nos escribimos o outro día por whatsapp, no café último que tomamos, nas conversas serias e non tan serias que tivemos, en que a quero e como son egoísta quero que se poña ben e que siga connosco por moitos anos... En que de verdade que agora mesmo é a mellor amiga que teño, a que me fai sentir ben cando todo vai mal, a que me fai sentir importante cando me pregunta pola miña opinión ou me pide consello, e a que  tamén me di o que pensa -gústeme ou non- cando o preciso.
E con todo isto, pensaba que ogallá que o meu fillo nunca me pregunte pola morte ou pola enfermidade, porque xamais comprenderei por que sempre lles toca ás boas persoas. E non son das que cren en deuses e santos, así que non me vale a escusa de que deus quere a xente boa con el, porque non. Non é xusto. E non o entendo. E como non o entendo, sigo rezando sen rezar, mandándolle todo o meu apoio, prestándolle a miña boa estrela, a miña amiga, porque non quero que entre na lista de persoas importantes que xa non están. RESISTE, AMIGA!!

Saturday, November 22, 2014

Máis intrusismo na profesión. Ser educadora social doe...

Ás veces penso que me trabuquei escollendo a carreira. Non porque non me guste, que amo ser educadora social; nin porque non haxa traballo, porque á fin e ao cabo, estamos tod*s igual nese sentido. Tampouco é porque se me dea mal facer o meu labor, porque creo que son boa nisto, perdoádeme a falta de modestia...
Pero cando vexo cousas como as novas de hoxe e hai uns días dicindo que nos xulgados galegos van crear un corpo de mediadores e esa tarefa vaina realizar a policía nacional... Aí é cando penso que me trabuquei. Que había que escoller mellor cando fixen a matrícula; tiña que meterme na policía, daquela. Que seguramente, e como non me coñecedes en persoa compréndovos, pensaredes que onde vou eu á policía e con tanta seguridade, que iso vai con oposicións e tal... Pero eu contestaríavos con dous argumentos: Mido 1, 83 e peso 76Kg, e non porque estea gorda; fixen deporte durante media vida e agora non o fago pero vou a todas partes andando apurada, fago traballos físicos a miúdo, etc, e a miña intelixencia seica é superior á media, pero, sexa así ou non, dánseme moi moi ben os exames, sobre todo os que son de resposta de elección múltiple.
E por que precisamente policía?
A máis do tema dos mediadores, temos o programa axente-titor, este coa policía local, outro caso clarísimo de intrusismo profesional.
En violencia de xénero, hai equipos na policía que fan traballos de educador/a social e de psicólog*, entre outros.
E seguramente haxa máis casos, non vos sei.
Podía tamén daquela estudar traballo social, que xa sabemos que a cousa vai de "arranxar pagas", pero non, ho, non!! El*s igual che tramitan unha RISGA que che fan unha intervención socioeducativa, pero sen ter nin puta idea da parte educativa, claro.
E así vai o mundo...
Vades a un curso do INEM, un AFD, e se mirades nos requisitos para poder impartilos, veredes que para dar eses cursos, fóra de ter o título de formador ocupacional ou equivalentes, podedes dalos se sodesb pedagog*s (lóxico), maestr*s (lóxico tamén), psicopedagog*s (bueee...), psicólog*s (WTF? Que sabe un/ha psicólog* de ensinar???) e... chacháaan!! Se sodes... Enxeñeir*s!!!!! Que carallo sabe un/ha enxeñeir* do proceso de ensino-aprendizaxe??? Por favor, que veña Dios a explicarmo!!!! Entendo que hai moitos cursos cux*s docentes deberían ser enxeñeir*s, pero primeiro que fagan o curso de F.O., que agora se chama "docencia da formación profesional para o emprego", `porque -reitero- que carallo sabe un/ha enxeñeir* de ensinar???

E suma
E segue...
Que non sei por que será, pero *s educador*s sociais somos case invisíbeis para a administración, para moitas empresas privadas e para bastantes ONGs. Total, se hai que corrixir unha conduta nun/ha nen*, podemos poñer a un municipal a facelo, tanto ten, serve calquyera!!! E se non, un/ha voluntari*. Que logo sae mal a cousa?? Dicimos que * nen* non tiña remedio e vía.
Cando unha desas persoas que pensan así queira arranxar a súa casa, voulle eu de voluntaria a replantear os planos para a obra e a facerlle os esquemas de fontanería, ACS, calefacción e electricidade, e xa verán que guai...

Quería poñervos a ligazón, pero non a atopo. Prometo edición cando a mire...

Tuesday, September 23, 2014

Quero compartir algo convosco


O domingo 21 de setembro (hai tres días) leváronse a cabo marchas, manifas e concentracións en case todas as cidades do mundo. En Vigo, por causas que non veñen ao caso, iniciei eu o tema, aínda que de non ser polas persoas que se apuntaron voluntarias, non pasaría nada do que pasou. Ante todo, grazas a Pedro, César, Jean, Anabela, Esther... GRAZAS!!!

E segundo: As fotos do evento xa están camiño das NNUU, pero por se queredes ver algunhas, déixovos un copy-paste do correo que nos enviou Ricken Patel* a cada organizador/a agradecendo o traballo (está en castelán, como me chegou a min, porque non dan o galego como opción, de momento):
(vai)


"Queridos increíbles miembros de Avaaz, 

Hace meses, nuestra comunidad decidió perseguir una meta disparatada: ¡¡la mayor movilización contra el cambio climático de la historia!! Ayer rebasamos nuestras expectativas más feroces, con una marcha por el clima *6 veces* mayor que cualquier otra que se hubiera hecho antes. 80 manzanas de Nueva York se veían así
(foto de NYC)

>>Y así estaban Londres, Berlin, Bogotá, Paris, Delhi, y Melbourne... 
(montaxe coas fotos desas cidades, cheíñs de xente)

>>Fuimos más de 675.000 los que marchamos alrededor del mundo. Ha sido una bella expresión de nuestro amor por todas las cosas que el cambio climático ha puesto en peligro y de nuestras esperanzas de salvar este mundo y construir una sociedad impulsada por energías 100% limpias. Haz clic para ver más fotos de este día

https://secure.avaaz.org/es/climate_march_reportback/?bixHedb&v=46391 

Juntos, hemos hecho historia, pero esto es sólo el principio. La crucial Cumbre del Clima de París se celebrará en 15 meses - y allí es donde necesitamos cerrar un acuerdo global. Los países tienen hasta marzo del año que viene para presentar sus compromisos tal y como han prometido, así que nuestro movimiento se va a dividir para concentrarse en estos objetivos nacionales. Sin embargo, cada pocos meses nos juntaremos a nivel mundial, una y otra vez y cada vez con más fuerza para marcar el ritmo del cambio hacia energías 100% limpias hasta que a nuestros líderes no les quede más remedio que seguirnos. El movimiento que estábamos esperando acaba de comenzar. 

Con gratitud, 

Ricken, Emma, Alice, Iain, Nataliya, Patri, Oliver, Diego, Rewan y todo el equipo de Avaaz "



PD: Hemos trabajado con miles de organizaciones para hacer posible este día y, particularmente, nos encantan nuestros amigos de 350. No obstante, nuestra comunidad se merece celebrar el paso que hemos dado. El equipo y la comunidad de Avaaz han jugado un papel central en casi todas las marchas y eventos que se han celebrado. The Guardian lo ha calificado como "un triunfo organizativo" por parte de Avaaz y la BBC ha dicho que "las marchas han llevado a la gente a la calle como nunca antes gracias al poder organizativo de la comunidad online Avaaz". Hemos reclutado a cientos de organizadores y a miles de voluntarios, y nuestra comunidad ha aportado millones de dólares en donaciones para financiar este esfuerzo común. Los desafíos de nuestra era nos exigen ser mejores, y juntos lo hemos sido, creciendo y cambiando hacia una nueva clase de movimiento mucho más efectivo: un movimiento que ahora también existe en las calles. Mi más sincera gratitud a todos los que lo han hecho posible. 

Despois desta mensaxe, o lóxico era que dalgún xeito compartise isto convosco, que estivestes aí, que participastes, que sodes quen o fixo posíbel e quen quere continuar. Por iso as grazas dóuvolas eu a vós.

FOTOS: (c) Jean Rueda 135mmfotografia.es

Sunday, September 14, 2014

Y parece que va a salir

El otro día (madrugada del 9 para el 10 de septiembre) estaba en mi habitación haciendo sabe dios qué a esas horas, quizás veía vídeos chorra en youtube, quizás estaba actualizando mi CV en infografía... Pero paré a mirar el correo y había uno de Avaaz.org
Yo no me considero muy ecologista. Al menos, no como esa gente que casi vive para defender este planeta y sus cosillas. Vale, soy más bien de esa gente que malmente separa la basura y procura no gastar mucho papel (sin pasarse, eh? que a veces la inspiración viene cuando sólo hay boli y papel, que una no está sentada 24h delante del laptop).
Y -como iba diciendo- me fijé en los eventos convocados en Galiza. Había marchas en Compos, Lugo, Coruña, Ourense y Pontevedra, pero no en Vigo y me dije: Si somos medio milón entre censados/as y no censados/as, cómo es posible que a nadie se le haya ocurrido convocar una concentración, al menos? Y ahí va la niña y le da click en crear evento. Después de eso, debo confesar que estoy oxidadilla en estas cosas, tuve la gran suerte de que se presentaron tres personas voluntarias para echar una mano y de verdad que la echaron. Pero mucho.
Yo, por mi parte, empecé a asumir que tenía que hacer (lo que sea, pero hacer algo) y empecé a movilizar viejos contactos y amigos/as, que de eso aún tengo bastante. Buscar gente para el speech final (creo que hace falta una persona o dos más aparte de los que ya estamos) y colectivos que apoyen el tema y den un poco de solidez a este proyecto ciudadano.
Y vaya, no sé si el domingo 21 habrá mucha gente en la Puerta del Sol, pero desde luego, para hacer 18 años que no hacía estas cosas, no se me había olvidado tanto y estoy bastante satisfecha con la idea de que aún mantengo algo de mi capacidad de liderazgo (en desuso desde hace muuuucho tiempo).
Ahora a ver, ya contaré cómo fue, sobre todo si fue bien :)
Y para rematar, perdonad el estilo más coloquial y descuidado de lo habitual, pero estoy aún en el horno. 
Si safaré o no, ya os lo diré (Hablo de la autoevaluación, referida a lo que realmente puedo controlar).

Máis info aquí

XX

Tuesday, July 15, 2014

Buscando traballo 3: Estudos e reivindicacións

Como tiña moito tempo libre, decidín facer dúas cousas: Matriculeime na Escola Oficial de Idiomas (porque falo inglés pero non teño título que o demostre) e xa vos dixera que teño o vicio de escribir, polo que me presentei (e sigo facéndoo) a todo concurso canto podía. Pero iso non era dabondo. Algo máis podía facer, non si? E ben, eu son educadora social e orientadora laboral (si, orientadora laboral sen emprego, xa sei que é irónico). A educación social é unha profesión na que abonda o intrusismo. Traballadores/as sociais, persoas sen titulación, de maxisterio, pedagoxía, (mesmo enxeñaría!) métense a facer o noso traballo, devalando aínda máis o noso labor. E algo tiñamos que facer. Poño “tiñamos”, así en plural, porque para isto non podía poñerme ou soa, pois non serviría de moito unha so voz. Así que nos xuntamos un bo grupo de titulados/as en educación social e gora somos máis de trescentas persoas loitando por visibilizar a nosa tarefa en empresas, ONGs e todo tipo de entidades que deberían de contratar educadores/as sociais, pero que collen a calquera e mesmo collen voluntariado para o noso posto. Eu iríalles de voluntaria para facerlle os planos da casa e os esquemas de fontanaría, calefacción e auga quente sanitaria. Sería unha ruína, seino. Pero tamén é unha ruína usar voluntariado para tratar con adolescentes en risco de rematar mal ou persoas con problemas de adiccións que por non teren un/ha profesional de verdade recen. E para o caso, todos estes casos son o mesmo que facer mal os planos e os esquemas dunha casa: Todos van abaixo se non teñen un/ha profesional que planifique ben os pasos a seguir.
E por iso empezamos a campaña de visibilización e loita contra o intrusismo. Pensamos que se as entidades comprendesen ben que facemos e que valor ten o noso labor, deixarán en moitos casos de contratar persoal alleo á nosa carreira.
Por outra banda, xa que os colexios non fan moito pola causa e mesmo habilitan a persoas que pudendo estudar Educación Social preferiron traballar sen título, botándolle moito papo e facendo anos de experiencia para que agora as habiliten non para o seu posto, senón para calquera ámbito da educación social, o que nos parece moi inxusto, nós optamos por tratar de mobilizarnos pola nosa conta.

Así que xa vedes, aproveitando o tempo que non temos cando traballamos por un salario (porque traballar, o que é traballar, traballo máis agora, se cadra).
E como eu son de meterme ata o fondo, xa que estaba, púxenme a investigar dentro dun campo que me leva ocupando tempo desde hai case oito anos: Condutas adictivas e xestión do tempo (pero isto cóntovolo doutra vale?)

Wednesday, June 25, 2014

Buscando traballo 2: Resulta que sei escribir

Estaba claro que non ía morrer de fame nin deixarme comer polo paro. Está moi ben cobrar o subsidio, da para sobrevivir, ok. Pero eu non me conformo. Pensei, entre empresa e empresa, entre ETT's e INEM, que cousas sei facer, aparte da  miña titulación?
Sei escribir, sempre escribín. Se cadra era hora de tomarme a escrita en serio, coma unha opción real para gañar a vida. De momento, aviso, non conseguín moito... Quedar finalista nalgúns concursos, algunha que outra publicación, pero de manteca, nada. Nin un can.
Xa pensando en darlle ao boli ou á tecla, retomei unha actividade que deixara un pouco de lado: Os guións de monólogos de humor e, claro, as actuacións. E volvín a coller o micro para gañar pasta pero sobre todo para ter a seguridade de que non ía perder o bo humor. Ter que facer rir á xente cada quince ou vinte días permíteme manterme fresca para buscar traballo sen agobiarme nin deprimirme, porque non hai mellor terapia para evitar a decepción constante do "Xa te chamaremos" que rir, rir moito.
Por outra banda, desde 2007 estaba botando unha man a varios mozos e homes en risco de exclusión, primeiro co tempo libre e logo tamén coa busca de emprego. Aproveitando que sen traballo hai máis tempo para facer cousas, empecei a adicarlle máis tempo a este proxecto e aí seguimos, con algúns mozos conseguindo traballo, outros buscando, outros descubrindo outros xeitos de lecer...
E como iso non da de comer, seguín pensando en que podía eu traballar...
Así naceron os pre-recados. Vou por varios supermercados mirando prezos e anoto. Logo fago unha lista de onde están máis baratos os produtos que me piden. Por iso páganme, si, pero por si só non da para vivir...
E seguín buscando. Empezaba a sentir que facía moitas cousas pero gañaba pouco. É así, si. Pero recoñezamos que sigo "on" e non deixo que a inactividade (o desemprego) me coma. Resisto, sobrevivo. E iso abonda por agora, porque os traballos seguen desaparecidos.
A próxima cóntovos un pouco como na rede se pode tamén ir creando, construindo...
Namentres, déixovos con estas ideas, que se ben non son xeniais, son as que eu fun aproveitando para "ir tirando".
Ánimo e dádelle caña á vida, que se vós non queredes, non tendes por que deixar de loitar e descubrir cousas novas e interesantes...

Monday, June 23, 2014

Buscando traballo 1: Como empecei


Empezo aquí cunha serie de entradas nas que vou contar como vou buscando traballo (que é un traballo en si mesmo). Deste xeito, tratarei de compartir convosco as miñas experiencias agardando que vos sirvan de algo e que podades aprender algunha cousiña, igual que eu conto con aprender dos vosos comentarios.

 Aí vou:

Levo xa un tempo sen traballo. Estiven de baixa desde decembro de 2012 ata agosto de 2013 por mor dunha hernia discal que por fin conseguín que me quitasen en febreiro de 2013. Desde a operación, fun recuperando mobilidade ata que en agosto logrei a alta médica, entrando nese momento a formar parte das listas de pobres desempregados/as que sobrevivimos como podemos buscando traballo e loitando coa impaciencia e a desesperación que aos poucos van gañando terreo á ilusión de atopar algo que nos encha, ás ganas de buscar e ao optimismo.

De súpeto, vinme en pleno verán (finais de verán, cando case non hai contratacións) buscando traballo sen ter moi claro en qué concretamente, sabendo só que buscaba un posto de educadora social, sen máis acotacións. Tanto che me daba buscar un traballo con persoas maiores ou adultas, en formación continua ou para persoas desempregadas, en orientación laboral (que me encanta porque vexo que cada vez son mellor como orientadora) ou en dinamización comunitaria... Eu o que quería era traballar.

O primeiro que fixen foi redactar varios CVs. Tantos como áreas de emprego pretendía abarcar, dentro da miña titulación. Tamén redactei un para postos de escasa calificación, prevendo que non necesariamente ía conseguir un traballo na miña especialidade nas primeiras semanas de busca. Sempre hai que ter unha alternativa, e a miña era a hostalaría ou o turismo. Teño título de guía de ruta e aproveito para contarvos que é algo que se me da bastante ben e do que gosto especialmente. 

Tamén redactei outro CV coa miña experiencia como locutora de radio e redactora en prensa online, aínda que vexo poucas saídas profesionais reais porque sei como está o mercado laboral neste ámbito e sendo realista e honrada comigo mesma, pregunteime:  "Que fas tratando de competir con licenciados/as en ciencias da información?" e tamén me respondín: "Nunca se sabe e se non probas nunca vas ter oportunidades".

Así que redactei o CV e inserino na lista de CVs de infojobs. Infojobs.net é unha das páxinas que máis movemento ten cando se fala da busca de emprego a través de internet. Hai máis, moitas máis, e vouvos contar cales son as outras que uso, para darvos ideas ou invitarvos a que as probedes. Algunhas son só bolsas e emprego. Outras son máis semellantes a un blog, outras son páxinas web que conxugan diferentes servizos, resultando moi completas e, cando dispoñen de ofertas de empresas dabondo, son unha ferramenta moi útil para quen busca emprego. Hai que observar e contrastar o tipo de traballos que ofrecen, porque algunhas webs están especializadas (consciente ou inconscientemente) en sectores ou postos concretos. Non tería moito sentido rexistrarme nunha web que busca programadores/as de linguaxes informáticas cando o meu é a educazón, non si?

Despois de rexistrarme nalgunhas webs e bolsas de emprego, decidín que podía gañar en visibilidade para as empresas se facía unha infografía da miña experiencia e da miña formación. E iso fixen, pero se non vos parece mal, cóntovolo na seguinte, O.K.?

Tuesday, May 20, 2014

El partido solidario del Coruxo FC, como cada año

Levo moito tempo sen dar sinais de vida, eh?? Póñovos unha nova que le vai encantar a quen ame o fútbol e lle importen os demais.

O Coruxo Fútbol Club e a selección de Vigo disputarán un partido amistoso o próximo sábado a partir das 17.30 horas n'O Vao. Como todos os anos, o partido terá fins solidarios. Os/as asistentes ao encontro deberán de traer un quilo de alimentos non perecedoiros que irán destinados a Cáritas, desde onde logo van ser repartidos como eles/as consideren.
Este vai ser un dos últimos partidos que dispute o Coruxo nesta tempada. O equipo vigués cumpriu co seu obxectivo de garantir a permanencia na Segunda División B, meta que lograron xa na recta final da liga. O Coruxo FC vai xogar a próxima campaña nesta categoría por quinto ano consecutivo. O equipo dirixido por Rafa Sáez aínda non colleu as vacacións.
A entidade deportiva viguesa volve amosar o seu lado máis solidario con esta iniciativa, que se realiza desde hai varias campañas e que desde sempre ven sendo acollida con grande interese por parte da afeción.
O Coruxo FC agarda unha grande asistencia de público ao campo d'O Vao para deste xeito poder levar os alimentos a Cáritas, institución coa que mantén un vínculo de colaboración permanente.
Bravo polo Coruxo FC!!
Anímovos desde aquí a participar levando un quiliño e de paso disfrutar dun encontro interesante. Se vos gusta o fútbol, o sábado tendes que facer ;)

Tuesday, February 18, 2014

O malo de vivir en Vigo

Antes de nada, perdoade porque creo que o que segue non está redactado da mellor maneira, posiblemente estea desleixado, sen xeito, pero estou bastante cabreada. Adicado aos cerebros de Vitrasa (mimadriña)
Dicían que ían mellorar as liñas. Tanto bombo para "mellorar o servizo", cacareaban. E carallo, si que deron o golpe! As liñas máis usadas seguen igual, nin un minuto de mellor na frecuencia. O C3, que vai "petado" todos os días, pasa dous minutos antes. Ai, mi madriña! Que igual a alguén lle vai ben para chegar ao traballo, non o nego (dous minutos co noso tráfico, poden ser cruciais), pero nada. Nin cada vinte minutos os fins de semana (que cada media hora non nos serve, que é a que había e a que seguirá habendo. O 15C e o 11, igualiños (falo da semana, os findes ao 15C non lle sei os horarios, non quero meter a pata.
Os C9A e C9B pasan a ser L9A e L9B e atención ao chollo: Antes os dous chegaban á rúa Coruña. Si, antes. Agora só vai o L9A que, para quen non o saiba, é o do aeroporto (que eu saiba, segue sendo o único que vai alí, a Peinador, toma castaña!!). O L9B chega a Colón (menos do que chegaba os domingos, que só facía medio percorrido.
Total, que agora queres vir para o Calvario desde Pi i Margall e tes dúas opcións: o L9A cada media hora ou o L15C cada hora.  Se chegas ás X:27 minutos á penúltima parada de Pi i Margall, máis che vale patear até o paseo de Afonso XII, porque até case en punto non che volve pasar un bus. Que "chega antes", podes dicir, pero non, non tal, porque estou pensando en xente que estuda ou traballa por aí, estou pensndo en que se chove como chove aquí en Vigo, a ver quen é o/a guap* que queda media hora agardando sen un mísero balcón (nin un en ruínas, oes!), e se cadra podes coller o C5A (se é que se sigue a chamar así) e facer transbordo, ou o C5B e dar a volta polos Canos, que total...
E despois de todo este tocho, vexo que o C4A xa non ten frecuencia de 40 minutos os sábados, que xa era imposíbel saber cando lle tocaba pasar, pero non. Para facelo máis doado, agora pasa cada hora, que se queres ir do Calvario a Teis xa o tiñas ben fodido antes, pero agora xa che quitan unha opción. Por que, non sei, pero a quitan. Menos mal que na Rúa Aragón vive ben de xente, que igual o que queren é que suban a San Xoán e baixen a rebolos, eu que sei... Os sábados, por se as moscas, non pensedes ir do Troncal (a Fenosa, para os amigos) ao Calvario, ao centro, a Coia, etc., por Aragón. Mellor ides pola Trave, que se tendes sorte, igual vos pasa o C5 (que a este case non o cambiaron) e se non, facemos pata, que é máis san.
Ah! E se tendes que baixar ao centro ás 15:20h (poño esta hora porque teño que baixar xusto a esa hora cada día de luns a venres), antes collías o C9A e se non, un chisco antes tiñas o C4B... Xa non. O 9A ás e vinte vai polo Berbés e o C4B desapareceu, agora é medio 24 (vaivos á estación de Guixar) e medio 16 (da estación de Guixar a Coia) Vamos, que se queredes ir a Coia desde o Calvario, ide pensando en coller o 15A ou, en fin, axustar o voso horario... Non me queixo das liñas novas, nin das ampliacións.
Quéixome de que liñas que adoitan ir petadas, non existen máis. E penso en que é moita casualidade que un neno que vai ao colexio e volve do colexio cada día dea xusto con varios trocos que o van deixar ou sen comer ou correndo co xantar a medio tragar para coller o bus. E para quedar a 200m do colexio, que xa non vai ter ningún bus que o achegue ao cole como até agora.
E por ultimo, só queda dicir: Bravo, Vitrasa!!! Anunciades melloras e descubrimos que nos vades tocar máis o c... ou a c... (homes e mulleres, escollede a opción axeitada).

Tuesday, January 28, 2014

Sei que moit*s de vós non vades estar de acordo, pero aí o deixo.




Se poden os golfiños, por que a nós están a poñérnolo tan difícil?
Non me parece xusto, non. A natureza é sabia? Pois se hai drogas nela, será porque nalgún momento serán útiles. Xa non falo de que existan: Os golfiños usan drogas? Ah! non, os pobres golfiños, simpáticos, lembra Flipper... Merda!! Cando interesa sí, cando non, drogarse é malo.
Eu entendo os riscos que comporta o consumo de certas drogas; non estudei todas, por falta de tempo ou falta de “horas de práctica”. Evidentemente, nin se me ocorrería probar alucinóxenos estando no Berbés (o porto de Vigo, para quen non o coñeza –vinde xa-). Evidentemente, non fumaría maría antes dun exame, nin na semana anterior, probablemente, nin metería coca antes dun traballo que requira una precisión total.
Pero...
Por qué non se pode usar opio, heroína ou morfina o primeiro día das vacacións, para relaxarse e desconectar?
Por qué non se pode fumar un cigarro de maría xusto o día que chega a primavera –ou o verán- sentada nunha pedra do camino, xunto a cinco ou seis amigos, e charlar e rir desconectando do inverno ou do curso recén rematado? (segundo o caso).
Non gosto da coca, polo mal que fai no cerebro e no sistema cardiovascular a longo prazo, pero... Un día ao ano, eu qué sei... Fin de ano, para uns, eu escollería en maio a finde da carreira en Montmeló... Cadaquen a súa.
Legalizar non significa que todos e todas consuman drogas alegremente. Non. Eu non deixaría que o meu fillo probase ninguna droga antes de rematar o instituto, como mínimo (despois non me meto porque sei ben que na universidade experimntamos... con todo, sí).
Sei que ir reclamar un exame case aprobado despois de comer psyllocibes non é boa idea, pero sí que é agradabel comer unas desas setiñas cando estás sentada nun sofá, con algún amigos/as, falando da vida, mesmo filosofando... Dentro dunha orde, que non é cousa de alucinar: é cousa de abrir a mente. Iso é moi importante!!

Sei que moitas e moitos de vós vades berrar que as drogas fan mal, que son moi malas, que está demostrado que danan a función executiva, pero... Será a droga ou será a marxinación social que devén en indefensión aprendida o que produce ese trastorno da función executiva que tanto se comenta agora??

Thursday, January 23, 2014

Una vida de decisiones para pensar

El otro día me encontré con Gelán. Gelán es un buen ¿amigo? Dicen que amigos hay pocos... Yo considero amigo a quien no me ha fallado nunca, y por lo que sea, él no lo ha hecho. Nos conocemos hace seis o siete años, en los que no es que hayamos coincidido mucho por ahí, pero las veces que lo hicimos, siempre ha habido una buena conexión, es de esa gente que me agrada (me encanta decirlo: “m’agrada”, como en catalán). Me siento a gusto charlando con él, es una persona de la que se puede extraer una buena conversación, de la clase de charlas que dejan una sonrisa en la tarde.
Pues bien, hoy hablábamos de decisiones, de la facilidad que tenemos –un*s más que otr*s- para escoger el mal camino, o el camino fácil (que dicen algunos). Y me vino a la cabeza un ejemplo inmediato: Cuando lo encontré me invitó a una cervecita, y al aceptar sabía que iba a tener bronca en casa. Tan sencillo como eso: Decir “ahora no puedo” y quedar bien en casa o tomarla y pasar el resto del día oyendo reproches que, por cierto, probablemente hubiesen existido igual, por otro motivo cualquiera, aunque no me hubiese parado con él.
El caso es que te paras a pensar en pequeñas decisiones aparentemente inocentes que tomas en la vida. Escoger a estas o aquellas amigas en el parvulario, parar en tal o cual bar al salir del trabajo, etc., son cosas de las que nadie espera grandes consecuencias. Pero si escoger a tal grupo de amigas con cuatro años supone que conozcas al primo de una de ellas que tiene otro amigo en su colegio que te presentan cuando estás en el instituto, y sales con él pero lo dejas por su hermano, que es más simpático y en la universidad te enamoras de su compañero de piso, con el que te casas... No depende esa boda en última instancia de que hayas escogido con 4 años quedarte con esas amigas, y de salir de fiesta con el grupo del primo de una de ellas (y no con otro/s grupos) y de decirle que sí como primer novio al amigo del primo y de haber dado el paso de dejarlo por su hermano, etc.?
Y como este ejemplo simplón, tantas cosas en la vida!

O no?

Sunday, January 19, 2014

La educación como camino a la paz

No voy a entrar a definir la paz, porque nos podemos eternizar y habrá quien la haya definido mejor de lo que yo conseguiría en años. Lo que vamos a dejar como base es la paz como un estado de respeto mutuo en el que nadie perjudica a nadie y todos/as viven bajo unas normas de convivencia consensuadas globalmente pero flexibles en su aplicación siempre que no interfieran en la libertad del/la vecina.
Una definición muy cercana a la definición teórica de anarquía, pero sin entrar en modelos económicos o de producción. Una definición que sirve en cualquier situación política, para fijar primero este paso –el de alcanzar una convivencia razonablemente pacífica- como paso para una sociedad más avanzada.
Primero: No podemos, desde las escuelas o desde la educación no formal, fomentar la competitividad hasta los límites que propone el capitalismo: No genera desarrollo en el individuo según su capacidad, sino por la del otro. No se busca la excelencia, se busca ser el número uno, aunque al competidor podamos superarlo en mayor medida. Como aquel/la niño/a que se conforma con el cinco pudiendo sacar un diez. No es honrada –consigo- la persona que se conforma con superar a otra, cuando podría superarse a sí misma.
Ahora la pregunta: ¿Cómo transmitimos a nuestr*s alumn*s y usuari*s este concepto? ¿Cómo logramos que aprendan a ser y a estar de manera que no se miren en l*s demás, sino en ell*s mismos, que no hagan bien por miedo al castigo, sino por honradez con su conciencia?
Llevamos siglos de educación en la culpa, el delito es castigado –ni siquiera entendemos que la cárcel es para educar, no para castigar-, la culpa guía nuestros actos, no la responsabilidad.
Y no voy a dar la respuesta de cómo educar en la convivencia, en el respeto en la libertad, y, por lo tanto, en la paz. Voy a dejar la pregunta ahí, para que comenten ustedes lo que quieran, dentro de un orden, no se me revolusionen J

Wednesday, January 15, 2014

Resiste

Apretar os dentes, pechar os ollos con forza e plantarse segura no chan co vento dándonos na cara, a piques de nos derrubar, agardando que pase o furacán, é resistir, si, pero non abonda con iso. Reistir tamén é actuar. Dar un paso cara a adiante, malia que o vento nos bote para atrás. Dar outro paso aínda que creamos que vamos saír voando. E dar outro paso máis ata chegar onde queremos chegar. Aínda que ao vento se lle sume choiva, ou pedruscos coma pelotas de golf. As pelotas de golf son moi duras e pesadas. Son un pesadelo, se pensamos nelas caíndo do ceo sen piedade. Pois aínda que esas pelotas caísen de arriba, resistir non é meterse baixo dun soportal e agardar que pase para despois continuar o camiño.
E pensaredes que estou falando de máis do tempo. Pero non falo do tempo. Falo de quen queda sen traballo e cre que resistir é chegar a fin de mes sen morrer de fame, consieguindo pagar o aluguer, a luz, a auga e a comida cos 426€ de merda que dan de subsidio (e que non nos quiten esa limosna!). Falo de quen non pode pagar o alugueiro e cre que resistir é non saír da casa para que o dono/a non veña e troque a pechadura.
Porque se estás sen traballo e cobrando o subsidio (quen o cobra) ou se estás a nada de perder a casa e te conformas con todo iso que contei, pode pasar que te acostumes e nunca saias a loitar por algo mellor do que tes, iso que tanto temes perder e que se cadra é o que te ata a unha vida (case) miserábel. Se cadra, só se cadra, hai que loitar por conseguir máis, arriscar o que xa se ten, non si? Se perdes, perdes unha propiedade, un soldo... E perdes tamén o medo de quedar sen eles. E gañas a liberdade de non depender dese soldo, desa propiedade, gañas tranquilidade.

Soa perigoso, verdade? Si, hai que ser moi valente para resistir. Ninguén dixo que fose doado.

Friday, January 10, 2014

De la doctrina Parot y otras aberraciones

Hace un par de meses que está el país en pie de guerra por la revocación de la doctrina Parot, ordenada desde el tribunal de Estrasburgo.
El estado español (la justicia, manipulada por el gobierno, ríete tú de la separación de poderes) aplicó una “ley” que se sacó de la manga para que cierta gente (la que a ell*s le interesaba) no saliese de prisión al cumplir el tiempo que el código penal marca. Y cómo se hace para mantenerlos/as presas? Pues se inventa uno la doctrina Parot, llamada así por el primer “pringao” que la vivió en sus carnes.
Como estado moderno y democrático, se ha de procurar seguir las normas beneficien a quien beneficien. Si algo parece injusto, habrá que analizarlo y corregirlo. Ahora bien, hace varios siglos que la cárcel está planteada en las sociedades avanzadas como un lugar para reeducar (suena raro, muy 1984, pero no va por ahí). Se trata de reinsertar a las personas que se equivocaron. Si después de 20 años no se ha podido conseguir con -por ejemplo- Miguel Ricart, es que algo ha fallado en esa prisión, o en todas, si cada persona que es/va a ser puesta en libertad a raíz de la sentencia de Estrasburgo va a continuar la trayectoria que llevaba antes de su ingreso en la cárcel.
Si no hablamos del sistema, si no hablamos de una posible reincidencia como centro de las quejas de la población, de qué estamos hablando?
Estamos hablando de venganza? Cuánto tiempo hace que no se tortura y ejecuta públicamente a los reos? De verdad queremos volver a eso?
Vergüenza me da leer y ver y oír que son periodistas, quienes piden venganza, quienes “encirran” (en español sería azuzan, creo) a la población para que pidan que todas esas personas no salgan de la cárcel, que cumplan condenas imposibles o incluso que cumplan lo que ya han terminado de cumplir.
Aquí el máximo está en 30 años. Antes de la última reforma del Código Penal, al cumplir dos tercios podían salir. A esas personas no les afecta la reforma conocida como “Doctrina Parot”. No se puede aplicar retroactivamente algo que perjudica a la persona, que restrinja un derecho individual (lo dice la Constitución en su artículo 9 (9.3), no me lo invento).
Se han saltado la ley y la constitución, pero la gente pide que sigan saltándosela, que cumplirla les parece injusto. Pues luego que no se quejen cuando nos sigan quitando derechos, porque si apoyan una trampa, no han de sorprenderse de que se las hagan a ellos/as después.
Así lo veo yo. Puede ser que esté equivocada, pero lo que tengo muy claro es que la ley está para ser cumplida, mal que me pese en algunos aspectos. Eso sí, si acepto lo que me conviene, también he de aceptar lo que no me gusta, y si algo -vuelvo al principio- no nos gusta, el camino correcto es cambiarlo a través de los medios legales de que disponemos. Un estado que se salta la ley no puyede llamarse a sí mismo estado de derecho, ni democrático, ni nada.

Wednesday, January 8, 2014

Se quejaban de adoctrinamiento

Hace pocos años, con la asignatura de educación para la ciudadanía, el ala radical del PP puso el grito en el cielo. Le siguieron los demás afiliados y afiliadas, y se extendió la queja a diez millones de fieles votantes, que en seguida se fueron convirtiendo en objetores/as a la asignatura como quien objetaba a la mili en otros tiempos. Los niños y niñas en cuestión, más que felices, supongo, de que les librasen de una asignatura. Una asignatura que hablaba de la vida, eso que se aprende por lo general fuera de las aulas, en el mismo momento en que se atraviesa la puerta hacia afuera.
La teorí de la vida -la práctica ya es otra cosa- ofrecida a los/as chavalas sin necesidad de verse en esas situaciones. Conocer "lo que pasa cuando..." o "lo que podemos hacer si...", amén de la legislación a respecto de una serie de cuestiones nuevas que quizás sus progenitores no hubiesen vivido y, por tanto, no sabrían explicar todo lo bien que deseasen. Hablo de cosas como el aborto legal (del tipo Londres alguno/a sabría), de educación sexual (que no existía y aún hoy es difícil impartirla, y creedme que lo sé por experiencia), de inmigración (que hasta hace poco casi ni se notaba) o de tantos temas actuales que van más allá de la propia educación en valores. Para ésta, para los valores, parece que alguien en la derecha descubrió que los valores culturales generales de una sociedad no son iguales. Los filósofos y antropólogos discutiendo sobre si el respeto por la vida es innato o un constructo cultural, y de repente llegan los señores y señoras peperas para decirnos que nada de eso: depende de cada persona.
Entiendo que haya diferentes opinione, pero los valores, con distintas jerarquías, suelen ser los mismos en una misma cultura. Entonces, qué miedo tenían?
Yo cada vez que los oía acusar al partido que gobernaba entonces de querer adoctrinar niños/as, pensaba aquello de "se cree el ladrón que todos son de su condición". Y parece que no me equivocaba.
Hace poco saltó el tema de la LOMCE. Además de que aún no me la he leído entera, no pretendo opinar sobre la ley n general. Sólo me mosquea y veo que me da la razón la asignatura nueva esa taaan parecida a educación para la ciudadanía, pero versión PP.Si no hubiesen acusado al PsoE de adoctrinamiento, quizás no habría pensado nada al respecto, pero viendo que eso creen ellos/as de este tipo de asignaturas, ¿qué me va a hacer descartar la idea de que estos sí pretenden "comerles el coco" a los/as pobres chavalines/as?
Y en todo caso, y aún siendo buena, o inocente, o pardilla: ¿Para qué esta asignatura, si no pretenden lavar cerebros y la otra era tan terrible?
No se quejaban de que el PsoE quisiese adoctrinar a la chavalada del estado: Se quejaban porque no los/las iban a adoctrinar con su catecismo, sino con el de los otros. Eso es lo que les importó siempre y lo que han solucionado ahora con esta nueva asignatura en la LOMCE.
Sólo espero que el profesorado les salga rana y de esa manera no se nos junte una caterva de futuros/as votantes decerebrados/as (voten a quien voten).




Saturday, January 4, 2014

Hola! (A modo de presentación)

Ante todo, me vais a perdonar que os tutee. No es falta de respeto, es que creo que si asomáis por aquí, iréis poco a poco conociendo de mí partes que nos acercarán de un modo que haría extraño otro trato que no fuese de "tú".
A quienes busquéis relatos, para eso ya tenéis mi espacio en wordpress galegadevigo.wordpress.com
En este sitio no vais a encontrar literatura al uso, aunque no niego que a veces, sin quererlo, una entrada pueda llegar a parecer otra cosa, pero no.
Tampoco pretendo escribir un diario ni una hoja de reclamaciones a la vida (aunque quien me conoce sabe que quejarme es lo mío). De hecho, no pretendo más que volcar en esta pantalla que veis mi opinión sobre algunas de las cosas que vayan ocurriendo en el mundo.
Y no penséis que es soberbia, no me creo más capacitada ni mejor que nadie para ello; sólo quiero que de alguna manera mis comentarios puedan aportar algo positivo a la lucha por construir un mundo un poco mejor.
A veces escribiré en castellano y las más en gallego. esta introducción va en el primero porque así me aseguro de que todos y todas entendáis esta presentación, aunque estoy segura de que comprenderéis mis palabras y mis intenciones escriba en la lengua que escriba.
Y ya puestos a justificar, os contaré que no vais a encontrar encomios al gobierno ni a cualquier partido político. Soy muy de izquierdas, pero también tengo un punto fatalista que me potencia la retranca hasta límites insospechados. No es sarcasmo, es que vi muchas cosas en poco tiempo y ya no me río cuando nos cuelan otra. Por suerte, tuve una muy buena profesora que me enseñó a ser crítica al leer los periódicos y ver publicidad, y así veo el mundo, buscándole la vuelta.
Pues nada más, nos veremos (o, mejor, me leeréis) pronto.
Y comentad!! Los comentarios -espero que todos- serán contestados, de forma que cuantos/as más seamos, más posibilidades de debate.

Deica!!