Ás veces penso no meu fillo, en como será o intre mesmo no que me pregunte pola morte. Non sei se me escollerá a min para iso, porque non sempre os proxenitores son a opción escollida para as preguntas importantes. A primeira vez que a morte me importou de verdade, que me doeu de verdade, foi cando finou o meu mellor amigo. Logo tiven moitos amigos, pero el (e Tamara, que sigue viva e por moitos anos, olliño!!) era o mellor (si, tiña un mellor amigo e unha mellor amiga, sempre tiven sorte con iso).
Logo de Oscar, que me tivo chorando un día enteiro no cuarto de Lele, con el, Germán e Juan aguantándome os tres como campións, viñeron outros amigos que logo marcharon. Lembrarei sempre a Popi e a Franki, que pode que non fose unha amizade de tanto tempo coma con Óscar, pero se cadra foi máis intensa. Logo, cando estaba rematando 4º de alemán na escola de idiomas, entérome de que morreu o meu compi desde 1º a 3º, Antonio, un crack que me fixo disfrutar da escola como nunca fixera, que me ensinou a apreciar as pequenas cousas da vida, que me fixo ver as cousas doutro xeito, dando importancia só ás cousas que de verdade valen a pena. Despois, hai case oito anos, finou o pai do meu fillo. Botou mes e medio agonizando, nunha cama de hospital, un horror que máis que doerme encarraxábame, porque non podía -e de feito, non puiden- facer nada.
Superado o de Marcos (niso tivo moito que ver Fran, o home a quen amo, que me ama e me soporta), chegoume desde Valencia a mala nova da morte de Miguel, o pequeno de dous irmáns, o home dunha amiga que quero coma unha irmá; hai uns días souben do pasamento do seu irmán, Suso, outra persoa das que non só deixan pegada, senón que fan que o mundo sexa un pouquiño máis gris coa súa falla, porque el só conseguía mellorar os meus días cando estaba con el. Guapo, serio, legal, de palabra... Así era Suso, o home que calquera muller querería para casar, e non me entrou a vea machista. É que vos aseguro que sería o compañeiro perfecto (ai, o que perdeu o mundo).
Josu foi outro que nos deixou neste mes de Novembro pasado. Falara con el unha hora antes da súa morte. Polo carallo do whatsapp, que non lle collía o xeito e quería que llo volvese a explicar (o día anterior xa estivera con el por ese tema), e de paso dixérame que me invitaba a un café. Eu non puiden agardar máis tempo e alá foi, para o outro barrio sen me despedir. Sempre me quedará a dúbida de que pasaría se eu agardase por el, se morrería igual... Por aquilo de chamar a unha ambulancia a tempo, digo...
E hoxe, cando xa pensaba que peor non podía rematar o ano, cóntanme que unha amiga está moi mal, en coma. E eu non podo soltar o móbil -téñoo aquí pegadiño a min- a ver se mirando para el me chegan antes boas novas, porque teñen que ser boas novas, porque non entendo como unha muller nova pode estar así, porque non o merece, porque habendo tanta mala xente no mundo non pode ser que lle toque á miña amiga estar así, porque é con quen máis e mellores momentos pasei nestes últimos meses, porque non podo deixar de pensar nas chorradas que nos escribimos o outro día por whatsapp, no café último que tomamos, nas conversas serias e non tan serias que tivemos, en que a quero e como son egoísta quero que se poña ben e que siga connosco por moitos anos... En que de verdade que agora mesmo é a mellor amiga que teño, a que me fai sentir ben cando todo vai mal, a que me fai sentir importante cando me pregunta pola miña opinión ou me pide consello, e a que tamén me di o que pensa -gústeme ou non- cando o preciso.
E con todo isto, pensaba que ogallá que o meu fillo nunca me pregunte pola morte ou pola enfermidade, porque xamais comprenderei por que sempre lles toca ás boas persoas. E non son das que cren en deuses e santos, así que non me vale a escusa de que deus quere a xente boa con el, porque non. Non é xusto. E non o entendo. E como non o entendo, sigo rezando sen rezar, mandándolle todo o meu apoio, prestándolle a miña boa estrela, a miña amiga, porque non quero que entre na lista de persoas importantes que xa non están. RESISTE, AMIGA!!
