Tuesday, January 28, 2014

Sei que moit*s de vós non vades estar de acordo, pero aí o deixo.




Se poden os golfiños, por que a nós están a poñérnolo tan difícil?
Non me parece xusto, non. A natureza é sabia? Pois se hai drogas nela, será porque nalgún momento serán útiles. Xa non falo de que existan: Os golfiños usan drogas? Ah! non, os pobres golfiños, simpáticos, lembra Flipper... Merda!! Cando interesa sí, cando non, drogarse é malo.
Eu entendo os riscos que comporta o consumo de certas drogas; non estudei todas, por falta de tempo ou falta de “horas de práctica”. Evidentemente, nin se me ocorrería probar alucinóxenos estando no Berbés (o porto de Vigo, para quen non o coñeza –vinde xa-). Evidentemente, non fumaría maría antes dun exame, nin na semana anterior, probablemente, nin metería coca antes dun traballo que requira una precisión total.
Pero...
Por qué non se pode usar opio, heroína ou morfina o primeiro día das vacacións, para relaxarse e desconectar?
Por qué non se pode fumar un cigarro de maría xusto o día que chega a primavera –ou o verán- sentada nunha pedra do camino, xunto a cinco ou seis amigos, e charlar e rir desconectando do inverno ou do curso recén rematado? (segundo o caso).
Non gosto da coca, polo mal que fai no cerebro e no sistema cardiovascular a longo prazo, pero... Un día ao ano, eu qué sei... Fin de ano, para uns, eu escollería en maio a finde da carreira en Montmeló... Cadaquen a súa.
Legalizar non significa que todos e todas consuman drogas alegremente. Non. Eu non deixaría que o meu fillo probase ninguna droga antes de rematar o instituto, como mínimo (despois non me meto porque sei ben que na universidade experimntamos... con todo, sí).
Sei que ir reclamar un exame case aprobado despois de comer psyllocibes non é boa idea, pero sí que é agradabel comer unas desas setiñas cando estás sentada nun sofá, con algún amigos/as, falando da vida, mesmo filosofando... Dentro dunha orde, que non é cousa de alucinar: é cousa de abrir a mente. Iso é moi importante!!

Sei que moitas e moitos de vós vades berrar que as drogas fan mal, que son moi malas, que está demostrado que danan a función executiva, pero... Será a droga ou será a marxinación social que devén en indefensión aprendida o que produce ese trastorno da función executiva que tanto se comenta agora??

Thursday, January 23, 2014

Una vida de decisiones para pensar

El otro día me encontré con Gelán. Gelán es un buen ¿amigo? Dicen que amigos hay pocos... Yo considero amigo a quien no me ha fallado nunca, y por lo que sea, él no lo ha hecho. Nos conocemos hace seis o siete años, en los que no es que hayamos coincidido mucho por ahí, pero las veces que lo hicimos, siempre ha habido una buena conexión, es de esa gente que me agrada (me encanta decirlo: “m’agrada”, como en catalán). Me siento a gusto charlando con él, es una persona de la que se puede extraer una buena conversación, de la clase de charlas que dejan una sonrisa en la tarde.
Pues bien, hoy hablábamos de decisiones, de la facilidad que tenemos –un*s más que otr*s- para escoger el mal camino, o el camino fácil (que dicen algunos). Y me vino a la cabeza un ejemplo inmediato: Cuando lo encontré me invitó a una cervecita, y al aceptar sabía que iba a tener bronca en casa. Tan sencillo como eso: Decir “ahora no puedo” y quedar bien en casa o tomarla y pasar el resto del día oyendo reproches que, por cierto, probablemente hubiesen existido igual, por otro motivo cualquiera, aunque no me hubiese parado con él.
El caso es que te paras a pensar en pequeñas decisiones aparentemente inocentes que tomas en la vida. Escoger a estas o aquellas amigas en el parvulario, parar en tal o cual bar al salir del trabajo, etc., son cosas de las que nadie espera grandes consecuencias. Pero si escoger a tal grupo de amigas con cuatro años supone que conozcas al primo de una de ellas que tiene otro amigo en su colegio que te presentan cuando estás en el instituto, y sales con él pero lo dejas por su hermano, que es más simpático y en la universidad te enamoras de su compañero de piso, con el que te casas... No depende esa boda en última instancia de que hayas escogido con 4 años quedarte con esas amigas, y de salir de fiesta con el grupo del primo de una de ellas (y no con otro/s grupos) y de decirle que sí como primer novio al amigo del primo y de haber dado el paso de dejarlo por su hermano, etc.?
Y como este ejemplo simplón, tantas cosas en la vida!

O no?

Sunday, January 19, 2014

La educación como camino a la paz

No voy a entrar a definir la paz, porque nos podemos eternizar y habrá quien la haya definido mejor de lo que yo conseguiría en años. Lo que vamos a dejar como base es la paz como un estado de respeto mutuo en el que nadie perjudica a nadie y todos/as viven bajo unas normas de convivencia consensuadas globalmente pero flexibles en su aplicación siempre que no interfieran en la libertad del/la vecina.
Una definición muy cercana a la definición teórica de anarquía, pero sin entrar en modelos económicos o de producción. Una definición que sirve en cualquier situación política, para fijar primero este paso –el de alcanzar una convivencia razonablemente pacífica- como paso para una sociedad más avanzada.
Primero: No podemos, desde las escuelas o desde la educación no formal, fomentar la competitividad hasta los límites que propone el capitalismo: No genera desarrollo en el individuo según su capacidad, sino por la del otro. No se busca la excelencia, se busca ser el número uno, aunque al competidor podamos superarlo en mayor medida. Como aquel/la niño/a que se conforma con el cinco pudiendo sacar un diez. No es honrada –consigo- la persona que se conforma con superar a otra, cuando podría superarse a sí misma.
Ahora la pregunta: ¿Cómo transmitimos a nuestr*s alumn*s y usuari*s este concepto? ¿Cómo logramos que aprendan a ser y a estar de manera que no se miren en l*s demás, sino en ell*s mismos, que no hagan bien por miedo al castigo, sino por honradez con su conciencia?
Llevamos siglos de educación en la culpa, el delito es castigado –ni siquiera entendemos que la cárcel es para educar, no para castigar-, la culpa guía nuestros actos, no la responsabilidad.
Y no voy a dar la respuesta de cómo educar en la convivencia, en el respeto en la libertad, y, por lo tanto, en la paz. Voy a dejar la pregunta ahí, para que comenten ustedes lo que quieran, dentro de un orden, no se me revolusionen J

Wednesday, January 15, 2014

Resiste

Apretar os dentes, pechar os ollos con forza e plantarse segura no chan co vento dándonos na cara, a piques de nos derrubar, agardando que pase o furacán, é resistir, si, pero non abonda con iso. Reistir tamén é actuar. Dar un paso cara a adiante, malia que o vento nos bote para atrás. Dar outro paso aínda que creamos que vamos saír voando. E dar outro paso máis ata chegar onde queremos chegar. Aínda que ao vento se lle sume choiva, ou pedruscos coma pelotas de golf. As pelotas de golf son moi duras e pesadas. Son un pesadelo, se pensamos nelas caíndo do ceo sen piedade. Pois aínda que esas pelotas caísen de arriba, resistir non é meterse baixo dun soportal e agardar que pase para despois continuar o camiño.
E pensaredes que estou falando de máis do tempo. Pero non falo do tempo. Falo de quen queda sen traballo e cre que resistir é chegar a fin de mes sen morrer de fame, consieguindo pagar o aluguer, a luz, a auga e a comida cos 426€ de merda que dan de subsidio (e que non nos quiten esa limosna!). Falo de quen non pode pagar o alugueiro e cre que resistir é non saír da casa para que o dono/a non veña e troque a pechadura.
Porque se estás sen traballo e cobrando o subsidio (quen o cobra) ou se estás a nada de perder a casa e te conformas con todo iso que contei, pode pasar que te acostumes e nunca saias a loitar por algo mellor do que tes, iso que tanto temes perder e que se cadra é o que te ata a unha vida (case) miserábel. Se cadra, só se cadra, hai que loitar por conseguir máis, arriscar o que xa se ten, non si? Se perdes, perdes unha propiedade, un soldo... E perdes tamén o medo de quedar sen eles. E gañas a liberdade de non depender dese soldo, desa propiedade, gañas tranquilidade.

Soa perigoso, verdade? Si, hai que ser moi valente para resistir. Ninguén dixo que fose doado.

Friday, January 10, 2014

De la doctrina Parot y otras aberraciones

Hace un par de meses que está el país en pie de guerra por la revocación de la doctrina Parot, ordenada desde el tribunal de Estrasburgo.
El estado español (la justicia, manipulada por el gobierno, ríete tú de la separación de poderes) aplicó una “ley” que se sacó de la manga para que cierta gente (la que a ell*s le interesaba) no saliese de prisión al cumplir el tiempo que el código penal marca. Y cómo se hace para mantenerlos/as presas? Pues se inventa uno la doctrina Parot, llamada así por el primer “pringao” que la vivió en sus carnes.
Como estado moderno y democrático, se ha de procurar seguir las normas beneficien a quien beneficien. Si algo parece injusto, habrá que analizarlo y corregirlo. Ahora bien, hace varios siglos que la cárcel está planteada en las sociedades avanzadas como un lugar para reeducar (suena raro, muy 1984, pero no va por ahí). Se trata de reinsertar a las personas que se equivocaron. Si después de 20 años no se ha podido conseguir con -por ejemplo- Miguel Ricart, es que algo ha fallado en esa prisión, o en todas, si cada persona que es/va a ser puesta en libertad a raíz de la sentencia de Estrasburgo va a continuar la trayectoria que llevaba antes de su ingreso en la cárcel.
Si no hablamos del sistema, si no hablamos de una posible reincidencia como centro de las quejas de la población, de qué estamos hablando?
Estamos hablando de venganza? Cuánto tiempo hace que no se tortura y ejecuta públicamente a los reos? De verdad queremos volver a eso?
Vergüenza me da leer y ver y oír que son periodistas, quienes piden venganza, quienes “encirran” (en español sería azuzan, creo) a la población para que pidan que todas esas personas no salgan de la cárcel, que cumplan condenas imposibles o incluso que cumplan lo que ya han terminado de cumplir.
Aquí el máximo está en 30 años. Antes de la última reforma del Código Penal, al cumplir dos tercios podían salir. A esas personas no les afecta la reforma conocida como “Doctrina Parot”. No se puede aplicar retroactivamente algo que perjudica a la persona, que restrinja un derecho individual (lo dice la Constitución en su artículo 9 (9.3), no me lo invento).
Se han saltado la ley y la constitución, pero la gente pide que sigan saltándosela, que cumplirla les parece injusto. Pues luego que no se quejen cuando nos sigan quitando derechos, porque si apoyan una trampa, no han de sorprenderse de que se las hagan a ellos/as después.
Así lo veo yo. Puede ser que esté equivocada, pero lo que tengo muy claro es que la ley está para ser cumplida, mal que me pese en algunos aspectos. Eso sí, si acepto lo que me conviene, también he de aceptar lo que no me gusta, y si algo -vuelvo al principio- no nos gusta, el camino correcto es cambiarlo a través de los medios legales de que disponemos. Un estado que se salta la ley no puyede llamarse a sí mismo estado de derecho, ni democrático, ni nada.

Wednesday, January 8, 2014

Se quejaban de adoctrinamiento

Hace pocos años, con la asignatura de educación para la ciudadanía, el ala radical del PP puso el grito en el cielo. Le siguieron los demás afiliados y afiliadas, y se extendió la queja a diez millones de fieles votantes, que en seguida se fueron convirtiendo en objetores/as a la asignatura como quien objetaba a la mili en otros tiempos. Los niños y niñas en cuestión, más que felices, supongo, de que les librasen de una asignatura. Una asignatura que hablaba de la vida, eso que se aprende por lo general fuera de las aulas, en el mismo momento en que se atraviesa la puerta hacia afuera.
La teorí de la vida -la práctica ya es otra cosa- ofrecida a los/as chavalas sin necesidad de verse en esas situaciones. Conocer "lo que pasa cuando..." o "lo que podemos hacer si...", amén de la legislación a respecto de una serie de cuestiones nuevas que quizás sus progenitores no hubiesen vivido y, por tanto, no sabrían explicar todo lo bien que deseasen. Hablo de cosas como el aborto legal (del tipo Londres alguno/a sabría), de educación sexual (que no existía y aún hoy es difícil impartirla, y creedme que lo sé por experiencia), de inmigración (que hasta hace poco casi ni se notaba) o de tantos temas actuales que van más allá de la propia educación en valores. Para ésta, para los valores, parece que alguien en la derecha descubrió que los valores culturales generales de una sociedad no son iguales. Los filósofos y antropólogos discutiendo sobre si el respeto por la vida es innato o un constructo cultural, y de repente llegan los señores y señoras peperas para decirnos que nada de eso: depende de cada persona.
Entiendo que haya diferentes opinione, pero los valores, con distintas jerarquías, suelen ser los mismos en una misma cultura. Entonces, qué miedo tenían?
Yo cada vez que los oía acusar al partido que gobernaba entonces de querer adoctrinar niños/as, pensaba aquello de "se cree el ladrón que todos son de su condición". Y parece que no me equivocaba.
Hace poco saltó el tema de la LOMCE. Además de que aún no me la he leído entera, no pretendo opinar sobre la ley n general. Sólo me mosquea y veo que me da la razón la asignatura nueva esa taaan parecida a educación para la ciudadanía, pero versión PP.Si no hubiesen acusado al PsoE de adoctrinamiento, quizás no habría pensado nada al respecto, pero viendo que eso creen ellos/as de este tipo de asignaturas, ¿qué me va a hacer descartar la idea de que estos sí pretenden "comerles el coco" a los/as pobres chavalines/as?
Y en todo caso, y aún siendo buena, o inocente, o pardilla: ¿Para qué esta asignatura, si no pretenden lavar cerebros y la otra era tan terrible?
No se quejaban de que el PsoE quisiese adoctrinar a la chavalada del estado: Se quejaban porque no los/las iban a adoctrinar con su catecismo, sino con el de los otros. Eso es lo que les importó siempre y lo que han solucionado ahora con esta nueva asignatura en la LOMCE.
Sólo espero que el profesorado les salga rana y de esa manera no se nos junte una caterva de futuros/as votantes decerebrados/as (voten a quien voten).




Saturday, January 4, 2014

Hola! (A modo de presentación)

Ante todo, me vais a perdonar que os tutee. No es falta de respeto, es que creo que si asomáis por aquí, iréis poco a poco conociendo de mí partes que nos acercarán de un modo que haría extraño otro trato que no fuese de "tú".
A quienes busquéis relatos, para eso ya tenéis mi espacio en wordpress galegadevigo.wordpress.com
En este sitio no vais a encontrar literatura al uso, aunque no niego que a veces, sin quererlo, una entrada pueda llegar a parecer otra cosa, pero no.
Tampoco pretendo escribir un diario ni una hoja de reclamaciones a la vida (aunque quien me conoce sabe que quejarme es lo mío). De hecho, no pretendo más que volcar en esta pantalla que veis mi opinión sobre algunas de las cosas que vayan ocurriendo en el mundo.
Y no penséis que es soberbia, no me creo más capacitada ni mejor que nadie para ello; sólo quiero que de alguna manera mis comentarios puedan aportar algo positivo a la lucha por construir un mundo un poco mejor.
A veces escribiré en castellano y las más en gallego. esta introducción va en el primero porque así me aseguro de que todos y todas entendáis esta presentación, aunque estoy segura de que comprenderéis mis palabras y mis intenciones escriba en la lengua que escriba.
Y ya puestos a justificar, os contaré que no vais a encontrar encomios al gobierno ni a cualquier partido político. Soy muy de izquierdas, pero también tengo un punto fatalista que me potencia la retranca hasta límites insospechados. No es sarcasmo, es que vi muchas cosas en poco tiempo y ya no me río cuando nos cuelan otra. Por suerte, tuve una muy buena profesora que me enseñó a ser crítica al leer los periódicos y ver publicidad, y así veo el mundo, buscándole la vuelta.
Pues nada más, nos veremos (o, mejor, me leeréis) pronto.
Y comentad!! Los comentarios -espero que todos- serán contestados, de forma que cuantos/as más seamos, más posibilidades de debate.

Deica!!